Het vorige verhaal eindigde in Ouro Preto vol onwetendheid over hoe het er daar eigenlijk uitzag.. En dat komt dus zoals de titel niet aangeeft nu! Ouro Preto was ontzettend mooi, het deed me wel een beetje denken aan het pittoreske van Italie. Hele mooie huizen, kerken en andere gebouwen, en dat allemaal bij elkaar gebracht door straatjes en pleinen gemaakt van keien. We zijn er een mijn gaan bezoeken, die je nog echt in kon met een treintje (net een achtbaan), en het bijzonderste daarvan was eigenlijk nog dat de twee Nederlanders die we in Lençois hadden ontmoet er ook in zaten! De mijn zelf was gelukkig ook indrukwekkend, al had onze veel te lange wandeling er naar toe misschien gemaakt dat de verwachtingen een klein beetje hoger lagen. (half Ouro Preto had ons geloof ik zien wandelen langs die 8 km lange weg, dus ook wij zelf vormden weer een atractie op zich). Die avond gingen we zoals zo ongeveer elke avond uit eten, en werd ik opeens vrij fanatiek van achteren op mijn schouder getikt.. En dat was Joris! De Belg waar wij onze 3 daagse trekking mee hadden doorgebracht. Ontzettend toevallig maar vooral ook heel gezellig, en vertrouwd als het was sloot hij natuurlijk meteen weer bij de groep aan. Om het gezelschap compleet te maken zijn we nog wat gaan drinken met ook de Nederlanders erbij, en het werd een zeer gezellige avond. De volgende dag was Eline ziek, en heeft die dus een dagje rust genomen. Joris sloot bij Bart en mij aan en samen hebben we de leuke hoekjes van Ouro Preto nog bezocht. We bleven tot die avond in Ouro Preto, want om 22.00 vertrok onze bus naar Rio!

Aangekomen in Rio (om 6 uur 's ochtends) en geweigerd bij één hostel kwamen we uit in een vrij wild party-hostel in Copacabana. Dat laatste bleek eigenlijk vooral later, want het was verder wel een prima hostel. We hebben even wat uitgerust van onze slopende busreis en zijn toen meteen gestart met een wandeling over het strand van Copacabana naar Ipanema. Het was nog rustig, maar al superleuk om te zien hoe fanatiek mensen allerlei sporten aan het doen waren, en wat voor idiote toestellen de gemeente voor deze fanatieke mensen had neer gezet. De wandeling eindigde in een Botanische tuin (die echt veel te ver lag, en onze stemming van het strand alweer had doen vervagen omdat we zere voeten hadden), waar ze ook aapjes hadden. Die aapjes maakten onze dag dan ook meteen weer, en we hebben lekker zitten kijken hoe ze terwijl ze terug keken lekker zaten te eten van de noten. Die avond hebben we ons rustig gehouden, omdat we eigenlijk gewoon volledig gesloopt waren na onze busreis en wandeling.

De volgende dag hebben we de 'centro-walkingtour' van de lonely planet (onze reisgids) gedaan om het centrum van Rio te verkennen. Dat viel eigenlijk heel erg tegen, op soms wat gezellige ouderwetse bouw van de huizen na. Om toch nog wat leukers op te zoeken hebben we het treintje gepakt naar Santa Teresa, en dat treintje was alweer superleuk opzich. Mensen springen van de zijkant staand op de trein, omdat het dan gratis is, en het brengt je een stuk hoger in de stad. Daarboven vonden we een heel leuk eettentje voor onze strak geplande lunch, waar de meest verschrikkelijke Nederlander zat die je kunt treffen als je in Brazilië zit (het zou leuk zijn als je/hij dit leest trouwens), zo eentje die ons bijna deed twijfelen of we nog terug wilden naar Nederland. (Lees: zakenreis, duur hotel, in welk duur hotel zitten jullie, wij spreken hier eigenlijk alleen maar Nederlanders die meezijn met de jongens van het Nederlands elftal , hoezo heb jij een Engelse menu-kaart nodig, doen jullie de hotelschool? Nee? O dan zijn jullie verpleegsters zeker? Met een gezicht van: hoezo kijk je me aan alsof ik dom ben terwijl ik zoveel slimme dingen heb gezegd de afgelopen minuut?). Maargoed, het broodje was heel lekker. Daarna gingen we door naar de Pão de Açúcar, oftewel de Suikerbroodberg. Die kon je tot de helft op lopen via een heel leuk pad waar we ook al snel weer werden verrast door een stel aapjes, en voor de tweede helft had je toch echt de kabelbaan nodig (of een touw en veel klimervaring, maar dat hadden we niet). Het uitzicht bij zonsondergang op Copacabana en de rest van Rio was prachtig en onze wandeling zeker waard.

De volgende dag begon met het zoeken van een redelijke fiets en kaart van de stad voor Bart, die van plan was de Corcovado (berg waar het Christusbeeld op staat) op te fietsen. Toen hij eenmaal veilig en wel onderweg was pakten Eline en ik de bus die kant op om hem aan te moedigen en vooral ook zelf het uitzicht te bekijken. Door al het toeristische gedoe en uiteraard ook de berenconditie van Bart was hij veel sneller boven dan wij. Eenmaal boven bleek dat beeld toch echt wel gigantisch (38 m hoog) en het aantal mensen dat dat met ons aan het bekijken was minstens zo gigantisch. Het was prachtig om Christus en al zijn volgelingen (menig Braziliaan stond in exact dezelfde houding voor Christus te poseren voor een prachtfoto) te zien van zo dichtbij.

's Middags zijn we bij een zeer laf zonnetje op het strand gaan liggen, maar nu kunnen we dus wel mooi zeggen dat we gezond hebben op het strand van Copacabana. 's Avonds gingen we het nachtleven van Lapa verkennen, wat echt superleuk was. Alles en iedereen op straat, en overal kwam muziek vandaan. Even waande ik me weer een soort carnaval en kon je de Caipirinha prijzen van verschillende stalletjes weer vergelijken. Veel mensen waarschuwden wel dat het ook gevaarlijk kon zijn, en dat bleek later toen ik opeens volledig gecheckt werd door een lijm snuivend jongetje vlak naast me. Echt heel gek om te zien, heel confronterend. Ik had niets waardevols waar hij bij kon en was dus ook totaal niet bang, maar opeens viel het op dat er nog een stuk of 4 van die jongetjes ook veel te onopvallend tussen de dansende en beschonken menigte stonden te kijken wie wat had. De avond was wel echt een topavond en tegen ieders wil in hebben we toch gewoon de (volle) bus naar Copacabana gepakt (i.p.v. de taxi, waar veel Brazilianen je nog net niet persoonlijk in zetten).

De volgende dag gingen we 's ochtends naar Santa Marta, ookwel Dona Marta. Een Favela (sloppenwijk) die eigenlijk gewoon in Rio zelf ligt. Alle andere arme wijken liggen meer buiten Rio zelf, maar Santa Marta was echt heel makkelijk te bereiken. De gemeente heeft er een heel mooi plan opgezet en biedt bewoners de gelegenheid om toeristen rond te leiden door de Favela. Het geld dat wij betalen gaat dan voornamelijk naar het verbeteren van de infrastructuur op de berg zelf. Want de infrastructuur is echt iets heel kunstigs. Zoveel huisjes zo dichtbij elkaar had ik nog nooit gezien, zonder mogelijkheid om te fietsen of er met een auto te komen en bijna alleen maar bestaand uit trappen. In de favela wonen wel 7000 mensen waar eigenlijk maar heel weinig voorzieningen voor waren. Super interessant om een keer te bekijken, en ook heel gek om je te bedenken dat heel veel mensen daar gewoon wonen en zich er thuis voelen.

We hebben die dag verder nog wat door de stad gelopen maar vooral ook Brazilië-Nederland bekeken. En, zoals ik al gezegd had met mijn vooruitziende blik, werd het gelijkspel! 's Avonds gingen we nog naar een typische markt met van alles en nog wat uit het Noord-Oosten van Brazilië, dus Eline en ik vonden weer even wat dingen die we al bijna aan het missen waren, en Bart waande zich even in het Noord Oosten waar hij slechts Salvador van had gezien.

De volgende dag hebben we nog even een stukje gelopen in de net-niet-net-wel regen als prachtafsluiter van Rio, en als prachtafsluiter van Brazilë (niet dus, maar gelukkig hecht ik niet zoveel waarde aan de afsluiter en wel gewoon aan de afgelopen maanden), want dat was de dag dat de reis voor Bart en mij naar Nederland al begon!

Dit typende zit ik dus gewoon weer in Nederland, waar de zon gelukkig ook schijnt en waar er genoeg dingen zijn die ik stiekem toch behoorlijk heb gemist (pindakaas bijvoorbeeld). Met ergens wel een beetje pijn in mijn hart maar vooral een voldaan gevoel kan ik dus aankondigen dat er vanaf nu geen ellenlange verhalen meer over mijn avonturen komen, en dat dit echt de laatste was. Ik kijk terug op een prachtreis en wil de trouwe en mindertrouwe lezers van deze blog bedanken voor het lezen!

Beijo grande!!