Onze stage is afgelopen, en dat betekende: REIZEN GEBLAZEN! Een beetje eerder dan gepland, maar totaal niet ongewenst want we waren de overvloed aan vrije tijd in Aracaju stiekem wel een beetje zat. Het afscheid daar was wel mooi, want we hebben op de laatste avond nog even iedereen gedag kunnen zeggen en gezellig wat gedronken met onze vrienden daar. Als afscheidscadeau hebben we ook een CD met alle mogelijke Braziliaanse muziek er op gekregen, dus daar gaan we jullie natuurlijk straks mee lopen vervelen.

Onze trip begon in Salvador, waar we goede herinneringen aan over hadden gehouden na een week carnavallen begin maart. We hadden het leukste hostel dat er was geboekt en ons voorgenomen nu toch ook maar iets van de stad te gaan bekijken. Dat was echt 10x leuker dan ik verwacht had, want Salvador bleek echt prachtig te zijn. Zoveel mooie, maar vooral ook hele echte dingen. Iedereen bij elkaar op straat, en omdat wij vergeleken met reismaand 1 veel beter Portugees konden was ook iedereen wel in voor een praatje met ons. We ontmoetten meteen al een heel stel medereizigers waar we mee uit eten gingen (Californie, Noorwegen, Brazilie, Chili en Nederland), we hebben gefeest onder bescherming van een Capoeira meester (die had een soort van leger van Capoeira leerlingen om ons te beschermen tegen alle gevaren van Salvador, althans, zo gedroeg hij zich), en we hebben bijna een dag lang een privé Capoeira show gehad van de meest gespierde Brazilianen die we hier hebben ontmoet, om daarna gezellig een drankje met ze te drinken en aan te horen dat hun leven toch echt niet het makkelijkste is. Supermooi om van zo dichtbij mee te maken. En toen die dag voorbij was….

Gingen we Bart van het vliegveld halen!!!!!! Want ook Bart is iets eerder dan gepland hier gekomen. Vanaf dat moment zijn we dus getransformeerd van een onafscheidelijk tweetal naar een nu al een week bestaand onafscheidelijk drietal. We hebben Bart meteen meegenomen naar het busstation, om na een 6 uur durende busreis aan te komen in Lençois, begindorpje van wonderschoon natuurgebied ‘Chapada Diamantina’. Daar hadden we een heel leuk huiselijk hostel gevonden waar om 5 uur ’s ochtends een bed voor ons klaar stond. De volgende dag hebben we een heerlijk stuk gewandeld, en enkelen onder ons (lees: ik niet) een stukje gezwommen in ijskoud water tussen heel grote rotsen. Was een supermooie wandeling in de prachtige natuur. De dag erop begon het echte werk: een drie daagse ‘trekking’ door de Chapada. Wij dachten dat we dat wandelen wel even gingen doen met onze backpack op de rug, en dat slapen op een steen ook prima te doen was. De praktijk was een superzwaar wandeltraject van grote steen naar grote steen en van hoog naar laag, maar dat was wel echt supermooi. Onze nachtrust op deze koude harde stenen viel toch wel erg tegen, dus al met al werden we af en toe best wel op de proef gesteld, om vervolgens weer beloond te worden met de meest prachtige watervallen, meertjes en uitzichten. We waren samen met hyperactieve maar ook beste gids ooit Yuri, en Joris uit België, die ons ongeveer perfecte gezelschap compleet maakte. Dat we af en toe ons leven gewaagd hebben en op de meest gladde stenen bij grote hoogtes moesten oversteken zal ik hier maar niet te uitgebreid neerzetten, aangezien mijn moeder deze verhalen drie keer leest. Na deze drie dagen hoeft dus ook geen wielrenner zich meer zorgen te maken dat Bart (of volgens Yuri: Batjie) uit vorm is geraakt. Ook Eline en ik zijn na de nodige spierpijn inmiddels in topvorm!

Daarna wilden Eline en ik Batjie toch wel erg graag onze andere geliefde, Salvador, laten zien, dus pakten we de nachtbus daar naartoe. Het was een beetje fanatiek, na 3 dagen zwaar wandelen en 3 nachten slecht slapen (het regende aircovocht in de bus), maar Salvador is fantastisch genoeg om dat te vergeten. Ook Bart vond het supermooi en we hebben er nog heel lekker gewandeld. Dit keer waren ook wij eens een bezienswaardigheid op zich en werden we meegenomen op de klassenfoto van 2 scholen (waar wij dachten dat we met 5 kinderen op de foto gingen, bleken er op de foto nog ongeveer 30 kinderen extra achter ons te staan) . Na een paar uur Salvador vloog ons vliegtuig naar Belo Horizonte, waar we één nachtje verbleven om de volgende dag naar nationaal park Caraça te gaan, waar een prachtig klooster staat midden in het niets tussen alle bergen. Dat in het niets klinkt mooier dan het is, want helaas weet heel Belo Horizonte (met 2,5 miljoen inwoners) dat ook. We konden daar ’s avonds echte wolven bekijken die ze een soort van getemd hebben door ze vlees te voeren. Die wolven waren nog veel mooier dan verwacht, die Brazilianen er naast nog veel irritanter dan verwacht. Waar ze al het geluid vandaan haalden snapten wij niet, maar ze wisten een prachtig ritueel om te toveren in een lawaaierig gedoe met veel te veel camera flitsen erbij. Gelukkig hadden de wolven er niet al te veel moeite mee. Ook daar hebben we nog 2 mooie wandelingen gemaakt en een waterval gezien. En konden we stoer antwoordden als iemand vroeg of we het ook zo zwaar vonden dat deze wandelingen voor ons dus echt niet zwaar waren. Minpuntje van deze plek was dat je de winter hier toch echt wel begint te voelen en je best een beetje dapper moet zijn om nog in je korte broek rond te lopen. Pluspuntje van het koude weer: we kunnen eindelijk weer onder een deken slapen.

Na Caraça zijn we doorgegaan naar Ouro Preto, en daar zitten we nu. We hebben er nog niet zoveel gezien maar wel een heuse lift genomen in plaats van de bus om hier te komen, dus ook dat was een avontuur op zich. Voor vandaag staan de was, een mijn, en het plaatsen van foto’s bij dit verhaal op het programma. Morgen gaan we Ouro Preto verkennen (Bart wil de 23 kerken afturven die ze hier hebben (gek genoeg wilde hij de 365 kerken van Salvador dan weer niet afturven)). In ieder geval een mooi programma, en daarna: RIO DE JANEIROOOOOOOOOO.

Dikke kussen van ons alledrie.