Inmiddels zitten we alweer bijna een maand in Aracaju, de plek van onze stage. De tijd gaat echt ontzettend snel (ondanks dat er wat stage betreft vrij weinig gebeurd is) en we zitten gewoon al bijna op de helft van onze hele trip.

Vooral de eerste week was het erg aangenaam dat er weinig gebeurde, omdat onze lichamen toen hun tijd nodig hadden om te herstellen van de carnaval jetlag (fase I). Daarna begonnen we wel wat meer Nederlandse studiegevoelens te krijgen, en vonden we dat er iets moest gebeuren (fase II). De mentaliteit is hier alleen echt heel anders dan wij gewend zijn, en tegen de tijd dat we daar achter kwamen begonnen we maar aan fase III --> Braziliaanse mentaliteit aannemen. Of te wel: Aannemen dat het allemaal gaat gebeuren, en dat je het ongeveer vanzelf merkt als dat moment zo ver is. Tot die tijd: Fietsen regelen, plattegrond uit ons hoofd leren, heeeel veel in de Portugees boeken zitten, nog meer met portugeese luisteroefeningen in je oren zitten, kennissen kweken, zorgen dat je de stranden goed kent, uitzoeken wanneer het eb en vloed is, ontdekken hoe het ziekenhuis in elkaar steekt en daarnaast ook zoveel mogelijk zelf literatuur lezen voor het onderzoek.

Het komt er dus een beetje op neer dat we via een soort bezigheidstherapie onszelf hier helemaal hebben laten wennen, het nu vrij heerlijk hebben en misschien al iets teveel gewend zijn aan deze manier van leven. Het moment dat de stage echt gaat vlammen lijkt te zijn aangebroken. Brazilianen maken hun mentaliteit waar, en dat wil zeggen dat we hier gisteravond (zondag dus) om half 9 zaten te bespreken hoe we het deze week aanpakken. Onze geplande film kreeg even uitstel, en na een dagje strand was het ook even omschakelen om zo serieus te praten, maar het was goed om alles door te spreken. Best wel gek om te zien dat ze dus gewoon werken wanneer het nodig is/lijkt te zijn, ook als dat zondagavond is. Ricardo (de professor die het allemaal leidt) moest daarna zelfs nog naar een condoleance..

Aracaju zelf is ongeveer net zo groot als Amsterdam. Wel wat minder inwoners, maar ook wat minder huizen op elkaar gestapeld dan bij ons. Er loopt hier een hele mooie brede rivier waarlangs we kunnen hardlopen, maar waarin je verder niet veel meer dan 3 vissersbootjes ziet en waar je helaas ook nooit iemand in ziet zwemmen (ik blijf de neiging houden om er in te springen met al die hitte hier). Als je de rivier vervolgd kom je bij de stranden en de zee (3 kwartier fietsen), en die zijn erg mooi. De zee (oceaan dus) is wel ontzettend wild, dus veel verder dan tot je middel ga je er eigenlijk niet in als je wilt afkoelen.
Verder is er aan de andere kant van de rivier een soort schiereiland, dat vol staat met palmbomen en waar de huizen veel dorpser zijn. Veel kleiner, met gezellige (maar wel een stuk armoedigere) straatjes. Eigenlijk veel leuker dan de stad. Daar zijn we gisteren heen gefietst in de hitte om het strand daar op te zoeken, echt supermooi.

Van het ziekenhuis schrokken we de eerste keer eigenlijk best wel een beetje. Vooral omdat de levens van de mensen die we gesproken hadden heel vergelijkbaar zijn met die van ons in Nederland: Een goed huis, een auto voor de deur, internet, mobiele telefoons, enz. enz. Het ziekenhuis is wat dat betreft niet echt vergelijkbaar met dat van ons. Het is veel kleiner, de gangen zijn smal en chaotisch, het staat niet netjes in de verf en er zitten scheuren in de muur, en het zit vol met wachtende en pratende patienten. Het doet behoorlijk chaotisch aan allemaal. De spreekkamertjes zijn heel klein, en vaak hebben ze er 2 in één, in tweeen gedeeld door een muur die het plafond niet bereikt, en dus het geluid ook niet tegen houdt. Verder is het de normaalste zaak van de wereld om met best wel veel studenten tegelijkertijd in zo'n ruimte te zijn, en is het dus ook geen enkel probleem als wij daar allebei ook nog eens bij komen zitten meekijken. Ze hebben ook een soort ruimte waar de studenten en leidinggevende artsen bij elkaar komen, maar ook dat zijn gewoon spreekkamers die tijdens gesprekken tussen artsen gebruikt worden voor het consult van 2 of 3 patienten tegelijk. Oftewel: chaos alom. Voor ons was het eerst vooral wennen aan het in-de-weg-sta gevoel daar. Patienten hoefden ook niet om toestemming gevraagd te worden als wij meekijken, we moesten er gewoon gaan staan. Vooral ook niet te volgen voor ons, want het Portugees gaat snel en zachtjes en er is veel achtergrondgeluid. Verder werken ze niet met computers, maar alleen met losse blaadjes. Die losse blaadjes gaan dan allemaal bij elkaar, maar niet op volgorde, in de envelop van een patient en worden verder niet gedigitaliseerd. Vanaf woensdag wordt dat dus de plek waar wij patienten voor het onderzoek uit vandaan gaan vissen!

Verder trekken we vooral op met een paar andere geneeskundestudenten hier. De studenten hier wonen allemaal nog bij hun ouders, maar hebben wel een auto. Ze werken niet naast hun studie, want dat kan niet als je geneeskunde doet, en als je geneeskunde wilt studeren betekent dat vooral dat je ouders het moeten kunnen betalen. Ze zijn dus ook rijk (zo heeft onze medestudent in het onderzoek ons al in 3 verschillende, grote, auto's opgehaald) en nemen ons mee naar bars waar de prijzen hetzelfde liggen als in Nederland. Aanstaande vrijdag gaan we naar een groot feest met bekende artiesten die ook tijdens Carnaval in Salvador optraden, en moeten we gekleed in een t'shirt dat onze entree is (oftewel: net zo als carnaval!) Alleen is het op één plek, en hoeven we dus niet achter een wagen aan te lopen.

Nou, dat was voor nu even een impressie van het leven hier, dat ons tot op heden dus prima afgaat. De berichten vanuit Nederland zijn dat ook jullie de zon wat vaker beginnen te zien, hoe is het verder daar?

Beijos do Brasil!