Status: Aangekomen in Aracaju, met een lichaam dat nog steeds 's ochtends naar bed wil en 's avonds de straat op, voorzien van Caipirinha's of jawel, Smirnoff .

Wat was dat een feest zeg! Echt onwijs leuk en niet te evenaren. De aankomst in Salvador was even een cultuurschok (met je blonde hoofd en je grote tas in een niet heel lekkere buurt in Salvador lopen is niet echt genieten), maar de rest van de week des te leuker.

In het begin moesten we even ontdekken hoe het allemaal in elkaar steekt daar: Er waren 3 routes, waarlangs elke dag grote trucks met artiesten (een stuk of 20 per dag) gingen, met eromheen een heel groot aantal mensen. Om een aantal van die trucks kon je gratis heen lopen, maar voor het grootste deel moest je flink wat betalen als je 'binnen de touwen' wilde lopen.Er is om zo'n truck dan een groot touw gespannen, door mensen die meelopen, en daar binnen mag je alleen komen als je het shirt van die artiest aan hebt (shirt = ticket, zegmaar). Zo'n shirt kon je dan van te voren kopen, varierend van ongeveer 30 euro tot 500 euro. De truck doet er dan ongeveer 8 uur over om het hele traject af te gaan, en jij mag dan dus binnen de touwen lopen (drankjes niet inbegrepen).

Vlakbij ons hostel zat zo'n route, maar de meest populaire zat een heel stuk verderop. De eerste avond bleven we in de buurt van ons hostel, en liepen we tussen de karren die geen geld kostten. We hebben een poging gewaagd net zo met onze konten te schudden als de Brazilianen, maar dat was tevergeefs. Ik geloof dat het in onze genen zit dat we niet zo soepel zijn als de Brazilianen, en daarnaast hebben zij natuurlijk heel wat jaren carnavalervaring meer dan wij.

De 2e avond gingen we voor het eerst naar de populairdere route, waar nog veel mensen waren. We zagen Brazilie's grootste sterren vanaf de zijkant van het parcours, en zongen vrolijk mee: ' Agua mineral! agua mineral! agua mineral! agua mineral!' De teksten zijn gelukkig vaak niet zo moeilijk, en het zijn ongeveer net zulke slechte liedjes als in Nederland, alleen dan veel leuker omdat het niet Nederlands is.

De avond daarna gingen we naar een groep Israeliers waarvan we er een paar ontmoet hadden in de bus naar Salvador. Toch wel erg handig om in een groep te lopen, want dan krijg je opeens veel minder onverwachte zoenpogingen en handvastpakacties dan wanneer wij met z'n tweetjes rondliepen door de stad. Die avond was erg gezellig, zo gezellig dat het opeens weer licht was toen we naar huis gingen. Dankzij de Israeliers ontdekten we trouwens ook de motortaxi's: een zeer welkome oplossing voor onze voeten die echt-niet-meer-wilden.

De avonden er na waren vergelijkbaar, alleen gingen we ook weer met z'n tweeen op pad. We werden eigenlijk steeds stoerder naar de vervelende Brazilianen toe, mede omdat Eline een opblaasbare hamer te pakken had gekregen. Verder moet je ze gewoon boos aankijken, wegduwen, zeggen dat je een vriend hebt of publiekelijk vernederen door ze een soort rode kaart voor te houden zoals een scheidsrechter dat doet bij voetbal. Hier hebben ze eigenlijk allemaal niet van terug.

De ergsten die er tussen zitten zijn trouwens de ' filhos de ghandy' (zonen van ghandi) een soort gekke stroming waarvan je echte en neppe hebt in Salvador. De echten kunnen zich onderscheiden door een soort paspoort te laten zien, maar verder zien ze er hetzelfde uit. En dat is echt heel mooi, vooral de eerste dag waren we nog onder de indruk van hun gewaden (komt ook nog een foto van, maar dat kan nu even niet omdat ik in een internetcafe zit). In ieder geval, die Ghandy's (populair afgekort), hebben heel veel grote kettingen om hun nek. Ze komen dan met zo'n ketting op je af, en doen die om je nek. Stap 2 is dat ze met een zwoele blik en getuite lippen je gezicht naderen. Als je ze op dat moment niet slaat met de hamer of wegduwt dan heb je eigenlijk al gezoend met een Ghandy. Ze doen het ongeveer allemaal, wat maakte dat we van een bewonderende blik naar een ontwijkende blik naar deze mannen gingen in de loop van de week. Uitdaging voor ons: Bemachtig een ketting zonder een zoen (want die kettingen waren dan wel weer leuk). We hebben meer pogingen gewaagd dan successen behaald, maar gelukkig hebben we allebei een paar kettingen bemachtigd zonder gezoend te zijn!

Al met al was ongeveer elke avond even vermakelijk, en werd elke avond ook steeds een beetje meer ochtend. De enigen die het niet aan konden waren onze voeten, die keer op keer nog maar net het hostel haalden na een lange wandeling. 40 MM in Nederland is echt een laffe versie van Carnaval in Salvador.

De allerlaatste avond kwam DJ David Guetta, die er helemaal een gekkenhuis van maakte. Nog meer mensen dan de avonden ervoor liepen er bij elkaar, nog meer gedring, nog meer geduw en misschien ook nog wel meer handen langs onze kont- en voorzakken dan de dagen ervoor (van gekke oude vrouwen en kleine enge jongetjes) Want die had ik nog niet gemeld: Maar als we geen fantastische buikbuidel hadden gehad waren we meer dan failliet gegaan met carnaval...

Tot slot nog even wat opmerkelijke feiten:
- Er waren echt heeeeeeeeel veel mensen. (oke, niet echt opmerkelijk)
- Drankjes koop je bij een heleboel verschillende mini-stands langs de weg. Allemaal mensen staan met gekoelde piepschuimbakken vol water hun drankjes te verkopen, helemaal niet duur gelukkig.
- Er zijn geen afvalbakken, je gooit je afval gewoon in de goot van de straat. Moeilijk te accepteren in het begin, maar de volgende opmerkelijke zaken maken het acceptabel.
- Er lopen de hele tijd arme mensen met grote zakken om lege blikjes te verzamelen, want metaal is geld waard ivm het recyclen.
- Elke ochtend zijn er bijna net zoveel schoonmakers als feestgangers om het weer helemaal spik en span te maken.
- Elke ochtend ruikt het heerlijk naar shampoo in de straten, want ze wassen de straten met de heerlijkste zepen (echt heel gek), elke avond ruikt het dan gewoon weer naarurine.

Nou, nu stop ik weer met het verhaal. Foto's volgen nog, al hebben we die niet zelf gemaakt. Het is echt ten sterkste afgeraden om je camera mee te nemen de straat op. Op google afbeeldingen heb ik gelukkig een heleboel mooie en echt-zoals-het-was foto's gevonden, dus die zal ik er nog even opzetten. Inmiddels zitten we in Aracaju, waar we de komende 3 maanden blijven. Verslag van hoe het hier is volgt binnenkort!