Na het wennen aan dit veel warmere land dan Nederland in Curitiba, hebben we het vliegtuig gepakt naar de Amazone: Op naar de natuur! We vlogen van Sao Paulo naar Manaus. Manaus is een grote stad aan de amazone, met twee miljoen inwoners. Het voordeel van deze trip was dat we ook twee uur terug reisden in de tijd, en dus meer tijd kregen om een geschikte jungle-tour te vinden. We gingen te voet de stad door, op zoek naar tours. Het was zondag, en de stad zag er een beetje uit als een gesloten kermis: allemaal ingepakte kleine verkooptentjes die op maandag weer open zouden gaan. Gelukkig weten touroperators dat touristen ook op zondag komen, dus die waren wel open. Het was lastig een goede te vinden, en zo ongeveer iedereen op straat verkocht zijn eigen trip.

Enfin, wij hadden niet zoveel zin om alles tot in de puntjes uit te zoeken en het was ook al 5 uur, dus we kochten ons 7-daags pakket bij een man die het allemaal mooi bij elkaar wist te praten. De volgende ochtend zouden we om 8 uur bij het hostel opgehaald worden. Wat moesten we mee? Muggenspul en zonnebrand (en wat kleren uiteraard). Na een boottocht van ongeveer een half uur, een ritje in een junglebusje van ongeveer 3 kwartier en een boottocht van ook ongeveer 3 kwartier werden we afgezet op een hele mooie lodge (een gelegenheid om te slapen, eten en douchen) aan een rivierbed van de amazone. Al meteen zagen we de eerste dolfijnen door de rivier zwemmen, en iets later ook de eerste tropische regenbui.Gelukkig konden we schuilen, dus daar hadden we totaal geen last van. Eline en ik werden samen met een Australier en een Ier ingedeeld bij een groepje dat al bestond uit drie Israeliërs. De gids was een man van 36 die opgegroeid was in de riverbanks, een erg aardige man die ons de komende dagen op sleeptouw zou nemen. We gingen na de lunch, die bestond uit rijst, bonen, vis/kip, wat groenten, fruit en maniok (dat alvast even voor de hele jungletour, want daar kwam het wat betreft lunch en diner altijd op neer), peddelend de rivier op om vogels en dolfijnen te spotten. Ondanks de luidruchtige Israeliers was het een mooie tocht, en zagen we aardig wat vogels en af en toe een dolfijn. ’s Avonds gingen we met een grotere groep aligator spotten. Een gids ving er dan eentje en vertelde er van alles over, en de andere bestuurde de boot. Heldhaftig als we zijn hebben we hem allebei in handen gehad. Gelukkig werd hij daarna gewoon weer in het water gebracht.

Dag twee begon vroeg met een stukje peddelen (om 6 uur), waar we niet veel bijzonders zagen, maar wat wel een mooie start van de dag was. Die middag gingen we naar een bewoner een eindje verderop (je hebt er af en toe een schuurachtig huis staan) die ons ging laten zien hoe je rubber maakt. Dat is waar Manaus rijk van geworden is. Nu is het niet veel meer waard, mede omdat ze de bomen vroeger meenamen naar Azië en het rijkdom van de amazone dus eigenlijk niet meer het rijkdom van de amazone was. Interessant om te zien, maar het was eigenlijk alleen maar voor de toeristen. De man leefde samen met zijn gezin van Maniok en wat vee en vis. Die middag gingen we opweg voor een jungle wandeling, maar helaas koste ons een zware regenbui de kop. Dan heeft het niet zoveel zin om daar te lopen, want je hoort toch niets.

Dag 3 gaven we de junglewandeling een nieuwe kans. Uiteindelijk hebben we best wel veel door de jungle gewandeld, en weet ik niet zo goed meer wanneer we wat zagen. Op ons lijstje staat in ieder geval: Heel veel bijzondere bomen, apen, een tarantula en een heel aantal vogels. De wandeling was leuk en daarna keerden we weer terug naar de lodge.
‘s Middags vertrokken we naar de jungle, waar we ook zouden overnachten. We begonnen met het sprokkelen van hout, zoeken van bananenbladeren (tafelkleed) en andere bladeren (borden) en een soort struikachtige plant met houten stengels (lepels). We hadden zelf kip en rijst mee, en wat ontbijt en fruit. Gelukkig had Titan (de gids) altijd een machette bij zich, die bijvoorbeeld onmisbaar was bij het fabriceren van de lepels, maar ons verder ook veel geholpen heeft een weg door de jungle te vinden. Toen het licht was hingen we ook nog snel onze hangmatten op, om daarna in het donker vuur te stoken voor het eten. Alles ging prima en was erg leuk, maar we hebben geen wilde ervaring op gedaan, gewoon een mooie nacht! Bijkomend was wel dat het de hele nacht hoosde, maar wij sliepen onder eenoverkapping, die al eerder gemaakt was. Van de regen hadden we dus weinig last. De volgende ochtend dronken we koffie en aten we ons ontbijt, en daarna gingen we weer de jungle in voor een wandeling. Daarna gingen we terug naar de lodge om te eten. Die middag vertrokken we weer, naar de natives (casa nativa), mensen die in de amazone wonen en behoorlijk arm zijn. Naar alle genoemde plekken moest je uiteraard toe met de boot, maar eigenlijk was niets dichtbij. We hebben dus ook behoorlijk wat vaaruren gemaakt. In ieder geval, de natives. Ik vond het behoorlijk indrukwekkend. Een groot gezin, bestaande uit allemaal kinderen en hun opa en oma (allebei ergens in de 50). De ouders van die kinderen woonden elders in de amazone of in Manaus. Het is me eigenlijk niet helemaal duidelijk geworden of ze nou altijd bij die opa en oma woonden. Ze woonden in een van amazonehout gemaakte schuur (huis), met schotten als muren. De ruimte was eigenlijk dus gewoon 1 ruimte. In de slaapgedeelten hingen ongeveer 5 hangmatten op iets meer dan 10 vierkante meter. Verder hadden ze een keuken/woongedeelte en geen badkamer. De wc was een hokje met een gat in de grond. Om het huis heen liepen veel dieren, de een nog verwaarloosder dan de ander. Brandmagere honden vol vlooien, wat zielige kippen, een paar varkens, enz. Ze hadden ook een jong poesje, die had het dan weer wat beter en was erg lief (ik wilde hem eigenlijk meenemen in mijn backpack, maar als ik dat wilde moest ik David, een jongen van 12 die altijd met dat poesje was ook meenemen, en die wilden ze eigenlijk niet missen. Einde van het verhaal is dat ik er over 6 jaar weer naar toe ga om Davids studie te betalen, en ik geloof dat ik die kat dan ook mag aaien.). Verder hadden ze wel veel grond en verbouwden ze veel groenten en fruit. Grond is er niet duur, en ze kunnen het verhandelen in Manaus. De kinderen werden elke dag met een schoolboot opgehaald om naar een kleine school midden in de Amazone te gaan. Al met al kwam het wel erg arm over, en het stomste was nog dat ze niets van ons (de toeristen) vroegen om daar te slapen. Wel waren ze echt hartstikke vriendelijk en vonden ze het leuk als ze mensen te gast hadden, ze zaten allemaal vol bewondering te kijken (wat meer bewondering dan je zou hopen eigenlijk, want je bent echt niet één van hen). Ze mochten van ons uiteraard mee eten, maar dat wilden ze niet (de gids vertelde dat ze als wij uit de ruimte waren onze resten zouden opeten), ze hadden te veel schaamte. We sliepen er weer in de hangmat, wat eigenlijk prima slaapt. Wel was het behoorlijk koud die nacht. We vertrokken ’s ochtends met onze boot voor een laatste wandeling in de jungle op die plek. Dat was de dag dat we weer naar Manaus zouden gaan. We hadden onze tour namelijk zo geregeld dat we de laatste 2 dagen van de 7 dagen naar een andere plek zouden gaan, om daar ook nog in de jungle te slapen.
Het was een behoorlijke tegenvaller om in die drukke, warme, stinkende stad terug te komen. Het was wel een beter vooruitzicht dat we de dag er na weer de natuur in zouden gaan. Helaas hadden de touroperators ons hostel niet geboekt, dus moesten we daar achteraan, kwam gelukkig wel goed. De volgende dag werden we wat laat opgehaald en bleek dat er een groep van 7 Tsjechen met ons meeging. Ze waren vanaf de eerste minuut al erg traag en leken weinig fatsoen te hebben (7 stuks van het type: het maakt mij niets uit dat er mensen op me staan te wachten). We werden naar een speedboot gebracht, waar we ook heel lang op moesten wachten. Die bracht ons via een paar plekken die we al gezien hadden naar de Rio Negro, de andere rivier die uitmondt in de Amazone. Ondertussen kwamen er nog een oude man en zijn zoontje met een bootje aanhangen, om ons een meegebrachte luiaard, boa constrictor en krokodil te laten zien. Hartstikke zielig, en de bek van de krokodil was stevig dicht gebonden. Die beesten lagen dicht op elkaar in dat bootje en werden aan ons gegeven (wij wilden dat uiteraard niet), maar de Tsjechen vonden het prachtig. Het was een naar beeld vergeleken met de wilde dieren die we in de dagen ervoor hadden gezien. Uiteraard wilden deze mensen er geld voor, en dat hadden de Tsjechen wel: 2 realen (dat is minder dan een euro), Eline en ik besloten dat we ze definitief stom vonden. Aangekomen op de andere lodge kwamen we een paar Nederlanders tegen, dat was wel gezellig. Het mindere was dat we er al snel achter kwamen dat we niet in de jungle konden slapen (miscommunicatie) en dat er speciaal voor ons een gids was geregeld voor die twee dagen. Niet de meest afgetrainde gids, laat ik het netjes houden, hij zag er niet uit alsof hij het langer dan een uur in de jungle vol zou houden. Met hem moesten we ook peddelen om ook daar vogels te spotten. Peddelen vond hij geloof ik verschrikkelijk, en hij was dolgelukkig toen we mochten aanhangen bij de andere gids met motorboot. Die gids was een soort Indiaan die veel wist van het leven en de dieren/planten daar. Wij deden onze best om de voordelen van een ruil op te noemen, en dat liep succelsvol af, de andere gids moest met de Tsjechen mee. We hebben heerlijk gevaren, mooie verhalen gehoord en mooie natuur gezien. De volgende ochtend gingen we daar ook een wandeling maken, die wel anders was maar op zich niet veel toevoegde aan wat we al gezien hadden. Al met al voegden die laatste twee dagen niet heel veel toe, en bracht het wat gedoe met zich mee.
Gisteren eind van de middag kwamen we behoorlijk gesloopt terug van dit laatste deel, met een voldaan gevoel vooral door het eerste deel van de reis. Vanochtend vlogen we om 6.00 vanaf Manaus naar Belém (we wilden eerst de boot nemen, maar dat duurt 4 dagen en we hebben inmiddels wel genoeg in de hangmat geslapen). De wekker ging half 4, de taxi kwam 4 uur. Dat laatste niet dus. Nog een irritant ding van de touroperator, want hij had die geregeld. Bij deze wil ik dan ook mijn anticampagne tegen deze man starten: Als je ooit naar de Amazone gaat koop dan GEEN jungletour bij Thomas van Planettour, want hij zet je af. We hadden achteraf ook gewoon meer dan genoeg betaald namelijk. En o ja, de taxi kwam helemaal goed, de man van het hostel belde er eentje die er met tien minuten was. Al met al een hele mooie week, dus zelfs het afgezet worden was het waard.

Inmiddels zitten we dus in Belém, in een heel mooi hostel met goed internet. Wel erg lekker om weer een beetje uit te kunnen rusten. We blijven hier twee nachten, en pakken dan de bus naar Fortaleza.

Até a proxima!